Puls22

Lekarz powiedzial mi, ze prawidlowy puls ( niewymagajacy leczenia) to do 100/min. Osobiscie moj organizm nalepiej toleruje puls 65-85 w spoczynku, gdy wzrasta ponad to czuje niepokoj i czuje ze serce chce mi wypasc z piersi.

Nie wiem czy mi pomoze czy nie. Probuje poradzic sobie z nerwica, znalezc jej podloze, probuje przetlumaczyc sobie pewne rzeczy. I moze to naiwne, ale jelsi poznam puls wielu ludzi to moze zdam sobie sprawe, ze jestem normalna i zaczne normalnie zyc.

A ja zastanawiam sie dlaczego jednego dnia mam puls 65 po pracy w lozku, a nastepnego 80. Czemu tak sie dzieje?

Moj dzisiejszy puls spoczynkowy to 90/min 125/70 cisnienie. Dziekuje

Postanowilam zalozyc ten watek, poniewaz od jakiegos czasu przegladam forum i jest masa ludzi, szegolnie w moim wieku, ktore boja sie, ze cos jest z nimi nie tak, ze maja za wysoki puls, Podzielmy sie wiec kochani tym jaki mamy puls. Prosze podawac puls i cisnienie spoczynkowe . Przed zmierzeniem prosze odpoczac i dopiero sprawdzic. Dziekuje kochani!!!

Ania 05 nie sadze, aby byla to kachykardia, poniewaz moje serce nie bije, az tak szybko. Zdarzylo mi sie to pare razy w roku ( mysle maks. 10) ze serce boli mi w okolicach 120/min w spoczynku. Natomiast teraz puls znacznie sie obznizyl. Szybkie bicie serca zdarza mi sie szczegolnie ranoi waha sie miedzy 90-105. Innego ranka mam w normie np. 75-85, a innego jeszcze inaczej. Juz sama od tego wariuje. W Sumie nie mam zadnych boli itp, wiec nie ma to wplywu na moje zycie. Natomiast sam mozg broni sie przed tym i czuje ogromny niepokoj, jstm uzalezniona od cisnieniomierza i gdy pokazje puls powyzej 90 to juz czuje, ze cos jest nie tak.

Ja rowniez denerwuje sie z tego powodu. Rano czasem puls siega mi 85-100, a innego ranka mam w normie 75-85:/

Palpitacje wygladaj tak, ze najpierw robi mi sie cieplo, czuje niepokoj, gdy sprawdze puls serce boje ponad 100-120/min. Bardzo towarzyszy tez temu to, ze zaczyna mnie bolec brzuch i ide zrobic stolec. Palpitacje sa takie, ze serce bije bardzo szybko, ale rowno. Serce bije tak szybko pare godz, a potem powraca do normy.

Mialam robione hormony tarczycy, wszytsko jest ok. Jako nastolatka mialam niedoczynnosc tarczycy, ale mi przeszlo. Bardzo sie martwie, palpitacje niszcza mi zycie, opuszczam dni w pracy itp. Najbardziej martwi mnie to, ze towrzysza temu bole pod pachami ( prawdoodbnie wezly chlonne) Narazie nic nie wykryto, ale napewno cos jest nie tak..

Moje dane: Kobieta 22lata wzrost: 170 waga: 73 kg Bylo to rok temu. Moja pierwsza plapitacja serca. Przyznam, ze pilam wtedy duze ilosci kawy, palilam paczke fajek dziennie i towarzyszyl mi spory stres( nowa praca, zle warunki mieszkaniowe) Przed wyjsciem do pracy serce zaczelo mi strasznie szybko walic, ogromnie sie pocilam i bylam przekonana, ze odchodze z tego swiata. Pojechalam na pogotowie. EKG nie wykazalo nic zlego, stwiedzono, ze z sercem jest wszytsko ok, a to wina nerwow i stresu. Od tamtego czasu mialam paniczny strach, ze stanie sie to kolejny raz. Momentalne po pierwszym plapitacjach zucilam fajki, kawe ( jakiekolwiek napoje energetyzujace) Ale palpitacje nadal byly. Zrobiono mi badania na serce ( holter 7 dniowy, EKG, badania krwi, przeswielenie itp.) Wszytsko wykazalo, ze nie mam problemow z sercem i wszystko jest ok. Mimo wszystko palpitacje nadal sie utrzymuja, ale zdarzaja sie znacznie zadziej ( maks. 3 razy w miesiacu). Moj puls normalnie wynosi 75-85 w spoczynku, podczas wysilku rzecz jasna wrasta. Ale sa dni kiedy moj puls rano wzrasta ( 90-110) i utrzymuje sie po kilka godzin. Cisnienie mam w normie ( 125-135) . Wtedy czuje sie dziwnie i czuje, ze moje serce bardzo szybko bije. Nie jestem typem hiohondryczki, ani panikary, ale czuje, ze cos z moim sercem jest nie tak. Nie rozumiem dlaczego mam te poranne plapitacje, dlaczego mimo braku wysolku moj puls wzrasta. Prosze o rade!

Puls powienien miesic sie w granicach 65-100 w spoczynku. Byc moze sie stesujesz, wiec twoj puls jest wysoki. Postaraj sie wrzucic na luz, ale mimo wszystko udaj sie do kardiologa, aby upewnic sie czy wszystko jest ok. Pozdrawiam!

Powinnas zglosic sie do lekarza. Takie cisnienie jest niedopuszczalne w tym wieku. Powodzenia kochana!!!

Zapomnialam dodac, ze pierwsza plapitacja zaczela sie od momentu gdy podjelam nowa, wyczekana prace i bylam na etapie 3 miesiecy probnych, wiec bardzo denerwowalam sie, aby nie odpasc. Pierwsza palpitacja zdarzyla mi sie o kilku miesiacach. Pracuje na chlodni calymi dniami i zastanawiam sie czy to moze miec wplyw na moje zdrowie. Od paru miesiecy odczuwam rowniez bole po pachami i czasem w plecach. Mialam przebadana krew, tarczyce itp. Dlatego ogolnie mam wrazenie, ze jakos moj organizm nie za dobrze sie trzyma. Czy bole pod pachami i plecach moga byc wynikiem nerwicy? Pozdrawiam!!!

Naprawde probuje byc silna, tlumaczyc sobie, ze to nerwica, ale to silniejsze ode mnie. Poprostu nie potrafie pozbyc sie tej maniery, aby nie wziasc cisnieniomierza po to, aby sprawdzic czy wszystko jest ok, czy serce bije ok. I wiem rowniez, ze jestem smieszna, zalosna, ale mam taka wielka potrzebe kontrolowania. Mam obsesyjny strach przed smiercia. Nawet do denstysty boje sie isc, bo mam miec znieczulenie i boje sie, ze po nim umre. Nie mam pojecia skad te mysli, ale zatruwaja mi zycie. Na terapie skierowal mnie moj lekarz, on twierdzi, ze problem jest w glowie, a nie w sercu. Bylam juz nawet na jednej konsultacji. Pytano mnie o moje dziecinstwo ( oczywiscie poplynely lzy itp) Bylo juz ze mna naprawde ok, ale po tej wizycie jakos znow panika powrocila...

Czesc wszystkim:* Postanowilam napisac na tym forum ,w koncu otworzyc sie przed kims, gdyz mam ogromna nadzieje, ze ktos mnie zrozumie, ktos pomoze i powie jak zyc.... Mam 22 lata, mieszkam na stale w Angli, jestem mezatka i obecnie bardzo szczesliwa kobieta. .. Nie zawsze jednak tak bylo. Wychowywalam sie w domu gdzie nikt nie okazalywal sobie emocji, moja matka zawsze byla zimna, bezuczuciowa, nigdy nie powiedziala mi dobrego slowa, nigdy nie pochwalila, nigdy nie kochala. Tata choc okazywal mi emocje i uwazam go z dobrego czlowieka jest alkoholikiem i pije nalogowo od zawsze. Bedac pod wplywem alkoholu wyzywal mnie od grubasow, powtarzal mi, ze jestem zerem, ze nigdy nie znajde meza, ze nikt mnie nie chce. Mama choc tez pewne cierpiala z powodu tego, ze pije nigdy mnie nie bronila, a raczej dolewala **oliwy do ognia**. Nigdy nie lubialam swojego domu, do dzis kojarzy mi sie z krzykiem, ciaglymi nerwami i odurem alkoholu. W domu zawsze panowal kult szczuplej sylwetki, mama zawsze byla zakompleksiona z powodu tego, ze przytyla, wszystcy se zawsze odchudzali, a podczas klotni wyzywali sie od grubasow ( choc w rodzinie tak naprawde nikt nie byl otyly). Zawsze czulam, ze jestem gorsza, niekochana ze ktos jest lepszy ode mnie. Ojciec czesto porownywal mnie z kolezankami, ze sa lepsze, ladniejsze, po nocach sprawdzal lodowke, aby sprawdzic le jedzenia zjadlam poprzedniego dnia. Nocami wrzeszczal :** Grubasie, ile jeszcze mozesz wpierdolic**. Byl to koszmar.... Dojrzewajac majac 15 lat wpadlam w anoreksje, potem bulimie. Od 4 lat jestem czysta, sama z tego wyszlam. Pozniej po licznych zwiazkach, ktore szybko konczylam spotkalam swojego meza obcokrajowca, ktoremu prawdopodobnie zawdzieczam zycie, bo nie raz bylam bliska mysli samobojczych. To pokazal mi lepsze zycie, pelne milosci zrozumienia, akceptacji, w konczu czuje sie sie zadolwona z zycia, wyksztalcilam sie, mam dobra prace i widze przyszlosc w optymistycznych barwach. Niestety prawdopodbnie ze wzgledu na to, ze mialam niezbyt przyjemne dziecnistwo zmagam sie z nerwica, ktora utrudnia mi normlane zycie i cieszenie sie z tego co mam:( Pierwszy raz zdarzylo sie to rok temu. Bylam sama w domu i nagle moje serce zaczelo bic bardzo szybko, z rak zaczela mi sie lac woda. Zmierzylam sobie cisnienie i bylo kolo 160/90, a moje teteno bylo kolo 120 uderzen/min. Bylam przerazona, nie wiedzialam co sie dzieje, bylam pewna, ze mam zawal serca i umieram. W tamtym okresie palilam mase papierosow i pilam o 3 kawy dziennie. Odrazu odrzucilam to wszyttko. Od roku nie pale, nie pije kawy, nie pije nic co ma kofeine, nie pije alkoholu. Niestety lek, ze to powroci niszczy mi zycie. Mialam robione badanie na serce, wszystko jest wporzadku, lekarze twierdza, ze to na tle nerwowym:( Mam paniczny lek w sobie, cay czas mysle o smierci, caly czas kontroluje prace swojego serca, cisnieniomierz jest ze mna cay czas i nie moge powstrzymac sie przed zmierzeniem sobie cisnienia, czuje sie bezsilna wobec tego, boje sie cwiczyc, bo wtedy moje serce szybciej bije .Czasem robie postepy i staram sie normalnie zyc, ale po kilku dniach strach powraca. Jestem zmeczona ciaglym strachem i probuje sobie jakos to wszsytko przetlumaczyc, ale nie moge sie pozbyc tej nerwicy. Jeszcze kilka miesiecy temu balam sie nawet pobiec, pocwiczyc. Dzis robie postepy, bo poczytalam w internecie, ze ruch jest drowy dla serca i cisnienia. Cwiczylam nawet ostatnio po 20 min intensywny trenig i czulam sie super, niestety po kilku dniach strach porocil i mialam wrazenie, ze serce bije mi szybcije niz powinno.... Mam do Was pytanie, ktore mnie nurtuje. . 1. Gdy mierze sobie cisnienie i puls to wlasciwie codziennie jest on inny. Jednego dnia moje serce bije np. 80 uderzen/min,, nastepnego nia 95/min, a jeszcze nastepnego 70/min. Czy to jest normalne? 2. Gdy cwicze intensywnie moj serce przyspiesza do 130/min. Potem gdy koncze cwiczyc to po paru minutach moje serce zwalnia do 95/min, ale dopiero po paru minutach sie uspokaja. Czy to jest normalne?