Ataki paniki i lęk przed śmiercią a nerwica

[Gość KINIA]

Cześć. Ja z nerwicą męczę się od kilku dobrych lat, a mam zaledwie 26. Miałam ciężkie dzieciństwo, ojciec alkoholik ( matka rozwiodła się z nim jak miałam 3 msc) a matka tyran, wykańczała psychicznie. Zaczęło się od duszności w klatce piersiowej, wysokie ciśnienie, drętwienie ciała. Potrafiłam jeździć z 3 razy w tygodniu na pogotowie, podawano mi zastrzyki od duszności i uspakajające. Potem głupie myśli, lęk przed śmiercią ( tak bardzo pragnę żyć a za bardzo), bieganie od specjalisty do specjalisty, badania, diagnoza - wszystko wporządku. Swoje niepowodzenia i smutki oblewałam ,,alkoholem*, ale to pomagało na krótko, na drugi dzień było jeszcze gorzej, drętwienie ust, rąk, duszność i myśl ,, O Boże ja zaraz umrę, nie będzie mnie!* Mój lekarz rodzinny stwierdził, że to nerwy, że mogę mieć nerwicę i wypisał mi środki uspakajające, które nic mi nie pomogły. Nie wierzyłam w to za bardzo, szczególnie, że znajomi twierdzili, że taka choroba jak nerwica nie istnieje. Ciągle szukałam wyjaśnienia mego złego samopoczucia, internet, książki, wciąż nowe badania. Wyszłam za mąż, urodziłam córkę, problemy tak jakby minęły ( może byłam zbyt zajęta, aby myśleć o tym), potem znowu wróciły ataki i jeszcze gorsza panika i lęk przed śmiercią ( nie wyobrażałam sobie, ze zostawię swoje dzieciątki), siostra, która była moim wsparciem i oparciem sama zachorowałą na nerwicę. I wszystko sie wyjaśniło, obydwie te diabelstwo nabyłyśmy przez zachowania rodziców w domu rodzinnym, zaproponowałą mi wizytę u psychiatry, nawet sie nie wstydziłam, poszłąm. Leki bardzo mi pomogły, wyciszyły organizm, nabrałąm więcej optymizmu i wiary. Jednak nie chcę brać ich do końca życia, człowiek młody, też ma ochotę wyskoczyć ze znajomymi ,, na browarka,* pośmiać się a tu ciągle na lekach. Zaczęłam radzić z tym sama. Poszłam na studia, stres egzaminy, małą dawała mi w kość, z mężem mi się nie układało, matka tylko krytykowała, przed znajomymi wstyd się otworzyć, nie chciałam brać znowu leków. Mam nadal ataki, troszke lżejsze, teraz wiem na 100 % ze to nerwica i to ,,diabelstwo będzie do mnie wracało jak bumerang*, ciężko mi z tym. Cieszę się, że znalazłam te forum, mogłam chociaż się wygadać :P

[Gość aniol27]

witam ciebie kolezanko masz podobne do moich dolegliwosci poprostu masakra nikt niemowi o wadze ja spadlem z wagi n iechche mi sie jesc wogule jak trenowalem na silowni i dobrze wygladalem tak teraz mam 76kg niestety juz nietrenuje pare miesiacy bo niemam sily przez szybkie bicie serca i ciezki odech znaczy brak tchu gdyby nie auto to raczej z domu bym niewyszedll jesli ktos chche utrzymmac zemna kontakt a my musimy sie czymac razem dziekuje bardzo moj meil to ggregory@tlen.pl

[jadwigaszpaczynska]

Witam Was Kinia i Anioł 27/ Jesli chodzi o tzw.dzieciństwo DDA sa naprawde super strony w internecie na ten temat.Pozaty ta *zła przeszłość* mozna przepracowac dzięki udziałowi w nieoidpłatnych terapiach, które prowadza terapeuci przy urzedach miasta lub Mops-ach ( sama biore udział w takiej grupie wsparcia dla osób z rodzin przemocy ). Jesli chodzi o radzenie sobie z nerwica, to podpowiadam Wam przyjrzenie sie stronie :moja-nerwica.republika.pl ( na pasku pod WYZDROWIEC jest reszta tej opowiesci ) no i zapraszam na mój watek*Z nerwicy sie wychodzi* (doradzam przegladanie go od poczatku, gdyz tam zamiesciłam najiwecej postów osób, które poradziły sobie z nerwica ).Kinia, bez przepracowania swojego dzieciństwa, bedzie Ci trudno stac sie osoba szczęśliwa, bedzie Ci trudno osiagnąc samodzielność emocjonalną , a bez tego bedziesz ciagle obawiała się krytyki innych.itd. Ja się tego nauczyłam, mimo iz byłam ofiara przemocy przez wiekszośc mojego zycia, wiec mozna.Ale najpierw trzeba miec wiedze na pewne tematy.Pozdrawiam.