Nerwica lękowa - jak z nią walczyć?

[Gość czy dam rade]

Jeszcze chodziłam na jogę - która miała wyciszać a mnie irytowałam na maksa :) Jak coś jeszcze sobie przypomnę to dopiszę do listy *Co zrobić by sobie pomóc w nerwicy. Metody, które na nic się nie zdały ;)*

[dorotat12]

Jasma Od 10 września nie biorę nic. Jestem pod opieką neurologa, ale w związku z nowymi objawami (afazją i zanikiem pola widzenia). Lek kazał odstawić właśnie neurolog twierdząc, że to on mógł doprowadzić do problemów z krążeniem mózgowym. Jasne, że w apteczce mam hydroksyzynę i nawet Afobam, ale od 10 września jestem całkiem czysta :) Nie jest lekko. Jest dokładnie tak jak pisałaś i Ty i przede wszystkim Ignac - odstawienie leku powoduje, że objawy wracają ze zdwojoną siłą. Nie pomaga mi też lęk, że mogłam jednak przejść mikroudar (że to nie była nerwica), i że czeka mnie prawdziwy udar (to naprawdę mnie nakręca). Ale równocześnie mam świadomość, że nie mam czyników ryzyka - badania w normie, a i wiek w żaden sposób nie predysponuje... A co do Sulpirydu - wtedy naprawdę uratował mi życie, ale teraz wiem, że zmarnowałam te dwa lata względnie dobrego samopoczucia. Miałam nadzieję, że jakoś to będzie... Jak widać - nie jest.

[dorotat12]

Czy Dam Radę - bardzo dziękuję Ci za wpis. Rozumiem, że to wszystko nic nie da, że tylko praca ze sobą daje nadzieję na wyjście z tego paskudztwa. Choć pokładałam jeszcze nadzieję w hipnozie i właśnie jodze :) Co do nagrań relaksacyjnych - też mam pewne doświadczenia. U mnie sugestie o uspokojeniu, wyciszeniu i rozluźnieniu - tylko potęgowały wszystkie negatywne odczucia. Jak się wyciszyłam to bardziej czułam szybkie bicie serca i przede wszystkim zawroty głowy. No i lęk oczywiście. Jeszcze raz dzięki za Twój wpis - bo obawiałam się, że tylko ja łapię takie schizy i szukam nie wiadomo czego.

[dorotat12]

Jasma Mam do Ciebie pytanie - choć pewnie w archiwalnych postach gdzie będzie ta informacja, ale gdybyś mogła mi napisać - jak długo w Twoim wypadku trwało opanowanie nerwicy? A przede wszystkim jak szybko pogodziłaś się z tym, że przyczyną Twoich problemów jest nerwica? Z góry piękne dzięki za odpowiedź

[Gość czy dam rade]

Nie chciałabym żeby ktoś odebrał że np: techniki relaksacyjne, masaże relaksacyjne nic nie dają. Oczywiście że w jakimś tam stopniu są w stanie nas odprężyć ale myślę nerwicy nam nie zabiorą :) A my chyba właśnie na to liczymy :)

[Gość czy dam rade]

Jeszcze w kwestii terapii - mi na początku choroby strasznie to pomogło. Zobaczyłam że nie jestem sama, że inni mają te same objawy - o dziwo nie ja tylko umieram ;) Zaskoczyło mnie że ktoś inny myśli dokładnie to samo co ja :) Terapia pozwoliła mi zrozumieć skąd mi się wzięła nerwica, jak błędnie odbieram swoją osobę, jak nie wierzę w siebie. Zrozumiałam że jestem wrażliwą kobietą a chcę być twarda babą:) I jeszcze pewnie wiele innych rzeczy mi uzmysłowiła. Jednak nigdy nikt mi nie powiedział że to wszystko bierze się z mojego myślenia i że można nad tym zapanować:)

[jasma]

Dorota12 ja przepraszam, za to co napiszę, ale może powinnaś rozważyć wizytę u psychiatry, może jakiegoś poleconego przez Twojego neurologa, ale takiego z którym on współpracuje, ale nie po leki, tylko konsultację w zakresie właściwego wyjścia z branych przez Ciebie leków, mądrzy psychiatrzy nie tylko przypisują leki, ale tez pomagają właściwie pozbyć się ich, oni też znają najlepiej objawy odstawienne wczesne i późne. Wielu z nas przeszło przez wizytę u psychiatry, czasami było to jak kulą w płot, innym może pomogło. Oczywiście to Twoja decyzja, ja ją tylko poddaję pod rozwagę.

[dorotat12]

CzyDamRadę To co piszesz powoduje, że czuję się nieco przerażona. Bo z jednej strony - jesteś już bardzo daleko, mnóstwo zrozumiałaś, odkryłaś, a z drugiej strony objawy ciągle są. Czy to oznacza, że z nerwicy jednak nie da się wyjść? Jasma Absolutnie masz rację i ja nie mam w sobie oporu przed pójściem do psychiatry, nie uważam, żeby to uwłaczało człowiekowi, czy w jakikolwiek sposób go dyskredytowało. Nawet umówiłam już termin wizyty - niestety dopiero na 14 stycznia (długo prowadziłam wywiad i tylko jeden lekarz w mojej okolicy otrzymał pozytywne opinie, a w związku z tym kolejka do niego straszna). Jednak nie wiążę z tą wizytą większych nadziei, bo nie chcę już wracać do leków - po prostu się ich boję, a sama rozmowa nie rozwiąże problemu. Wbrew wszystkiemu - już od dawna czuję, że odpowiedź jest wyłącznie we mnie. Nie wiem tylko jak do niej dotrzeć. Pewnie jak każda z nas tutaj nie miałam łatwego życia, a nadwrażliwość i poczucie braku miłości nie ułatwiła przejścia przez życiowe zakręty. W moim domu nie wolno było okazywać uczuć, nigdy nie usłyszałam od nikogo bliskiego, że mnie kocha (na szczęście teraz mąż mówi mi o tym bardzo często). Rozumiem, że tak była wychowana moja babcia, mama i tak wychowywały mnie. Ale równocześnie nie nauczyły mnie wyrażania uczuć, więc przez wszystkie lata tłamsiłam - głownie złość, gniew, bezsilność i właśnie lęk - a właściwie wtedy jeszcze strach. Teraz mam wrażenie, że wszystkie te emocje z moich 37 lat życia żądają by je uwolnić. A ja nie wiem jak to zrobić i nikogo nie skrzywdzić

[Gość czy dam rade]

Dorotat - nie martw się, nie chciałam pozbawiać Cię nadziei, przepraszam. Mówię na swoim przykładzie z nerwicy da się wyjść. Ja z niej wyszłam na kilka lat. Nie miałam żadnych objawów, żyłam normalnie. Mimo tego zapomniałam o wielu rzeczach jak dbanie o swoje zdrowie psychiczne. Do tego wróciłam do dawnych nawyków myśleniowych: nadal myślę negatywnie, widzę wszystko w kategoriach białe czarne, przewiduję przyszłość w barwach katastrof, nie wierzę w siebie, tłumię dużo emocji w sobie, nie wyraziłam złości na wiele przykrych sytuacji w życiu, nie akceptuję tego że jestem wrażliwa, pozwalam sobie wchodzić na głowę, robię wiele rzeczy które nie są w zgodzie ze mną i jeszcze by tu wiele wymieniać. W ten sposób drugi raz zapracowałam sobie na nerwicę, ale wierzę że z niej się wychodzi :)

[dorotat12]

Dzięki CzyDamRade. Wniosek z Twojej historii (jeśli wyciągnęłam zły - od razu mnie wyprostuj), a w każdym razie z tego co napisałaś, jest taki, że konieczne są zmiany fundamentalne i to już na zawsze. Ja to czuję, ale budzi się we mnie strach, że jeśli mi się uda to stanę się kimś innym, a może ten ktoś przestanie podobać się mojemu mężowi, może tych zmian nie zaakceptuje reszta rodziny, znajomi... I zmieniona ale zostanę sama... Kiedy czasami potrafię obiektywnie spojrzeć na to co myślę, a ostatnio staram się tak patrzeć - to widzę, że takie myśli podsuwa mi własnie nerwoca, że to ten typ myślenia, który zaprowadził mnie w miejsce w którym jestem - czyli (za przeproszeniem) - w czarną dupę... Mam rację ?

[jasma]

Dorota12, jeszcze raz napiszę, że nie chodzi mi o to, żebyś poszła po leki, wręcz przeciwnie, żebyś mogła z nich właściwie wyjść, bo wydaje mi się, że część Twoich objawów wynika z nagłej reakcji organizmu na odstawienie leków i możesz sobie pomóc, myślę, że organizm musi odzyskać równowagę, a dopóki to się nie stanie, mogą różne rzeczy z nim się dziać. Jeśli znalazłaś właściwego psychiatrę, to nie czekaj na wizytę w przychodni, idź do niego prywatnie (wysupłaj odpowiednią kwotę, bo może warto) Docelowo oczywiście, z czym się powtarzam, potrzebna jest Ci właściwa opieka psychoterapeuty, który jak trzeba to zaleca lub kieruje do psychiatry z którym współpracuje i taka opcja jest najbezpieczniejsza, są takie ośrodki gdzie razem pracują psychoterapeuci i psychiatrzy i w zaawansowanej nerwicy lekowej takie podejście kompleksowej jest najbardziej stosowne.

[dorotat12]

Dziewczyny W leczeniu nerwicy najbardziej brakuje mi algorytmu. Bo kiedy dolega coś np. sercu - to wiadomo - najpierw ekg, potem echo, próby wysiłkowe, badania krwi i albo określone leki, albo zabieg operacyjny. Wiadomo, że jak A to B - generalnie można rozrysować pewien algorytm (procedury - jak nazywają to na oddziałach). A nerwica? Powiedzmy, że jestem gotowa zrobić z tym porządek - mam dość czasu i determinacji. I co dalej? Jaki algorytm? Co powinnam zrobić jako pierwsze? A co później?

[dorotat12]

Jasma Wiem, że chcesz doradzić mi jak najlepiej. I właściwie zgadzam się z Tobą - z pewnością część objawów jest związana z odstawieniem leków, bo odstawianie było krótkie (tylko tydzień). Z pewnością można też trafić na świetnego psychiatrę i doskonałego psychologa. Psychiatra, którego mi polecono nie przyjmuje prywatnie niestety i chyba nie uda mi się przyspieszyć wizyty, choć prosiłam, by wpisano mnie na listę oczekujących, gdyby ktoś zrezygnował wcześniej z wizyty. Ale nie liczę na cuda. O ironio moja koleżanka z liceum jest właśnie psychiatrą i to jeden z powodów, dla których nie bardzo wieżę, że lekarze mogą tu pomóc. Spotykamy się czasami prywatnie i szczerze mówiąc przeraża mnie jak ona postrzega swoich pacjentów i do nich podchodzi. Wiem, jedna jaskółka... Tak czy inaczej znalazłam terapeutę behawioralnego i umówiłam się na 19 listopada na wizytę. Napiszę Wam co z tego wyszło. Jasma a Ty korzystałaś z pomocy psychologa? Czy to pomogło? Czytając różne forma niewiele znalazłm wpisów pozytywnie odnoszących się do efektów psychoterapii, ale może Ci którym pomogło przestają pisać na takich forach?

[Gość czy dam rade]

Dorotat - wnioski wyciągasz super. Zmiany potrzebne są w naszym myśleniu i to takie zmiany raz na zawsze Nie staniesz się kimś innym tylko spokojnym człowiekiem nie żyjącym w lęku. Nerwica nie zmienia naszej osobowości  Z mężem poleciałaś już za daleko jak to wiadomo w naszym czarnowidztwie  A może będzie Cię kochał bardziej ??? W kwestii algorytmu  Jasma czy tylko konkretne babki mają nerwicę ;) Ten algorytm to pójście na terapię do dobrego psychologa i zmiana myślenia  Taki prosty ten algorytm a jak trudny do zrealizowania 

[jasma]

Dorota12 w walce z nerwicą lękową idyllicznie by było zacząć i skończyć na psychoterapii, ale są różne odcienie i tym samym różne podejście i każdy jest inny. Ty sama, czytając to co piszemy w zestawieniu z tym co Ty o tym sadzisz, gdzie w tym wszystkim znajdujesz siebie, musisz podjąć własne decyzje, a nasze słowa traktować z dystansem, bo my widzimy, a nawet jedynie czytamy wycinek, tego co w Tobie tkwi, a poza tym możemy się mylić.

[Gość czy dam rade]

Te dziwne znaczki i cyferki to uśmieszki :) Coś mi szwankuje :)

[jasma]

Dorota12 ja swoją historię, po raz enty i raczej ostatni opisałam na stronie 2564 - to całkiem blisko, także jeśli jest ktoś, choć to wątpliwe, kto jest ciekaw i tego nie czytał to odsyłam.... hi hih h hii - to jednak śmieszne jest, oczywiście nie Twoje problemy, raczej o sobie, sobie pomyślałam w kontekście ostatniego zawirowania na forum.

[dorotat12]

Dziewczyny Dzięki za dobre słowa i wsparcie. To bardzo pomaga , że człowiek nie jest sam. Ja mam mnóstwo szczęścia, że mam takiego a nie innego męża. Ma oczywiście mnóstwo wad, ale bardzo mnie kocha i akceptuje razem z moja nerwicą. Niestety tylko on jeden. Wiem, że za nerwicą ukrywają się potwory, schowane w szafie w wieku 5, 17 czy 20 lat. Pewnie w obecności dobrego psychologa jest do tej szafy łatwiej zajrzeć. A jeśli zrobić to samemu? Od czego zacząć? Jaki był Wasz pierwszy krok w stronę zdrowia?

[dorotat12]

Dzięki Jasma, wróciłam i przeczytałam. Dzięki, że chciałaś się tym podzielić z pozostałymi osobami, bo właściwie wszystko co napisałaś jest bardzo osobiste. Wasze historie prowadzą mnie do jeszcze jednego wniosku - im szybciej człowiek dostrzeże problem i próbuje coś z nim zrobić tym jest mu łatwiej. To chyba największy problem z nerwicą, a przynajmniej mój problem - że nie mogłam i nie chciałam uwierzyć w jakim stopniu psychika może wpływać na ciało. Ale z drugiej strony - czy nie macie wrażenia, że do nerwicy czy depresji trzeba mieć pewne predyspozycje, określoną osobowość? I jeszcze jedno Jasma - napisałaś, że masz wykształcenie zbliżone do psychologicznego, nie będę dopytywać jakie, ale w moim przypadku jest podobnie. Teoretycznie wiem sporo, egzaminy zdałam na 5. Tylko co z tego???

[jasma]

Dorota12 odpowiedz na ostatnie pytanie - I NIC ;-)) Tak wychowanie ma znaczenie i to co z *mlekiem matki wyssaliśmy*, błędy poznawcze jakie nam sprzedano (o których pisałam 100 razy), charakter, dążenia własne mają znaczenie i czasami (jak u mnie) nieszczęśliwy zbieg okoliczności jakiś nagły kryzys, podkopujący mój egzystencjalizm. Może właśnie moje wykształcenie, trochę sprawiło, że paradoksalnie, uśpiło to moją czujność, bo pewne rzeczy dzieją się innym, nie mnie, ale z drugiej strony, jak już się zaczęło na ostro, to ja bardzo szybko wiedziałam co się ze mną dzieje i już wiedziałam, że leki nic mi nie dały, psychoterapia była jedynie słuszną dla mnie opcją i dzięki wykształceniu, łatwo mi przychodziło zrozumienie pewnych spraw. Co oczywiście, nie oznacza, że tylko przy wiedzy z tego zakresu, można sobie pomóc, czasami wręcz przeciwnie, bo ja byłam bardzo dociekliwa, pytałam co i dlaczego, musiałam znać genezę czegoś powstawania, mechanizmy, znać właśnie *algorytmy* ;-)) a czasami należy zaufać, zaangażować się i do przodu.

[dorotat12]

Jasma Podziwiam Twoje podejście. Ja jestem ciągle na huśtawce. Są dni, kiedy wiem :), że na pewno dam sobie radę, że podołam, że zmienię to co powinnam, kiedy na atak lęku reaguję uśmiechem zrozumienia i ćwiczeniami oddechowymi, a są dni, kiedy wydaje mi się, że nie ma sensu walczyć, że nic nie mogę zrobić, że najlepiej byłoby położyć się i poczekać na śmierć (niestety to nie takie łatwe - choć czujemy, że umieramy to śmierć nie przychodzi :) Kilka lat po studiach przepracowałam w szkole - czyli z młodzieżą i to gimnazjalną. Miałam z nią świetny kontakt, wydaje mi się, że potrafiłam pomóc co najmniej kilku uczniom, w naprawdę trudnych sytuacjach. A sobie cholera tak często nijak nie potrafię pomóc! A przede wszystkim nigdy nie pomyślałam, że coś takiego mnie dopadnie i zrujnuje mi życie. A wiesz co martwi mnie najbardziej? Że mój syn reaguje podobnie jak ja w jego wieku. I też nie wiem co zrobić by ustrzec go przed taką przyszłością jak moja teraźniejszość.

[dorotat12]

CzyDamRade jakie masz plany na wieczór? Może jakaś fajna książka, co lubisz czytać?

[jasma]

Dorota12 wiesz co masz zrobić, musisz zmienić swoje myślenie i podejście do pewnych spraw, bo jawnie lub nie jawnie, może tak trochę przez skórę, sprzedajesz mu swój lęk, ale możesz jeszcze coś z tym zrobić, zawsze można, ale im wcześniej tym lepiej... CzyDamRadę no właśnie jakie plany na wieczór, bo ja do kina idę, ale później, póżniej zajrzę, choć i tak dzisiaj przegięłam z moją obecnością w wirtualnym świcie ;-))

[Gość czy dam rade]

Jakie plany :) Chyba jedynie starać się nie panikować sama w domu :) A tak poważnie to ja sama raczej nie wychodzę wiec domowe zajęcia mi pozostają. A ponieważ jestem cichą fanką Voice of Poland a mam dużo wolnego czasu wieczorami to pewnie sobie to będę oglądać i relaksować się przy muzyce :) A co do czytania. Ja tak normalnie strasznie lubię czytać. Głownie sensacje albo coś w stronę książek z lekką nutą historii. Ale jakoś ostatnimi czasy nie umiem się skupić na czytaniu. Ale nad tym też zapanujemy to kwestia czasu :) Jasma - miłego seansu w kinie :) Kiedyś pójdziemy razem :)

[dorotat12]

CzyDamRadę W takim razie miłego wieczoru. Odpoczywaj i nic a nic nie myśl o nerwicy i lękach. Domyślam się (choć nie wiem czy dobrze), że Jasma jest z Warszawy. Czy Ty też?