Brak poprawy po operacji serca

[Gość Lil]

Dzień dobry! Witam się, jestem tu nowa, a piszę w sprawie mojego taty. Trzy miesiące temu ojciec przeszedł operację wymiany zastawki aortalnej na biologiczną oraz usunięto mu tętniaka aorty. Miał dwukrotnie otwieraną klatkę piersiową (za pierwszym razem spore krwawienie; stracił dużo krwi). Wszystko to przeżył bardzo ciężko, jako że była to jego pierwsza w życiu operacja. Tata ma 63 lata, jest palaczem i czynnym alkoholikiem (aktualnie nie pije od czerwca; odmawia leczenia), a dodatkowo choruje na POCHP. Przed operacją czuł się bardzo źle, robiło mu się słabo, a po operacji nie widać żadnej poprawy... Bierze leki, jednak nadal praktycznie codziennie ma zawroty głowy, zimne ręce, słabość; boli go w mostku (nosił gorset, ale już nie nosi). Wygląda to na jakieś ataki, ale zupełnie nie wiadomo, na jakim tle: nerwica/serce/głowa...? Chodził na wszystkie kontrole pooperacyjne i zawsze słyszał, że tak może być, że będzie lepiej, że się poprawi... jednak poprawy nie ma! Może ktoś miał podobną sytuację i może doradzić, do jakiego lekarza się udać? Internista, kardiolog (kolejny?), neurolog...? Do psychologa lub psychiatry ojciec nie pójdzie na pewno. Rodzice to starsi prości ludzie i trochę takie dzieci we mgle, więc muszę ich jakoś naprowadzić na właściwy trop ;) Ojciec boi się zostać sam w domu, nie jest w stanie wyjść samodzielnie na ulicę; całe dnie siedzi/leży/ogląda tv/śpi/je/pali i to tyle - słowem, wegetacja, a nie życie. Nigdy nie był osobą aktywną i silną psychicznie, a teraz jest jeszcze gorzej. Może to ataki paniki? W ogóle jest bardzo nerwowy - mimo że nic nie robi, jest na emeryturze i naprawdę ma zero stresów. Jak mu pomóc? Będę wdzięczna za wszystkie rady! Pozdrawiam wszystkich serdecznie, Lilianna

[elzbieta552]

[PDF]przewodnik dla pacjentów po operacjach kardiochirurgicznych . Zapoznaj ojca z przewodnikiem dla pacjentów , bardzo dobrze by było aby razem z żoną trafił do sanatorium i przeszedł odpowiednią rehabilitację , leżenie to zabójstwo dla serca , konieczny jest dla niego psycholog , .

[Gość Lil]

Elżbieto, dziękuję za odpowiedź. Niestety, to ten typ, co to do sanatorium nie pojedzie *Nie, bo nie*, do psychologa nie pójdzie *Bo nie jestem jakimś wariatem* :( To wszystko starałam się już delikatnie proponować, sugerować. On wciąż ma nadzieję, że *samo przejdzie*. A w ogóle to *pomóżcie mi, ale nie każcie iść do lekarza/przestać palić/zacząć ćwiczyć itd.*... Co począć z takim oporem materiału...? On sam sobie nie chce pomóc! Dlatego też zastanawiam się, czy ew. kolejna wizyta lekarska by coś wniosła (ale u kogo?), bo na to jeszcze jesteśmy w stanie go namówić...

[Gość nic nie da]

Prosta sprawa mówicie ojcu że albo jedzie do sanatorium czy inne rehabilitacje kardiologiczne, albo niech sobie leży i czeka aż od wiecznego leżenia będzie jeszcze gorzej, nie będzie wstanie pójść do kibla i niech nie narzeka że mu słabo itd. Ma wybór, zacząć się stopniowo ruszać, albo wegetować i pogarszać stan zdrowia. I uświadomcie go że nie będziecie latać wokół niego i niańczyć go tylko dlatego że on nic nie chce zrobić by w końcu było lepiej. Nic na siłę nie zrobicie, to jego życie i jego wybór, i żaden lekarz nie pomoże bo za niego nie zacznie ćwiczyć! Jeśli powiecie lekarzowi szczerze że tylko leży i nic nie robi, to lekarz wam także odpowie szczerze, że nie ma poprawy i nie będzie jeśli człowiek nie próbuje się ruszać, Ciągłe leżenie prowadzi to rozwoju hipotonii ortostatycznej, stąd każe wstanie na nogi będzie powodować że będzie mu słabo i zemdleje w końcu, aby temu zapobiegać musi się pionizować, i chodzić po mieszkaniu, a potem po dworze jeśli nie chce reszty życia spędzić na leżąco

[Gość Lil]

Nic nie da, mądrze piszesz, choć przyznam, że ostro i trochę przykro mi się zrobiło. Ojciec mieszka tylko z żoną, a mama jest typową osobą współuzależnioną. Dba o niego, choćby nie wiem, co robił. Nie dociera do niej, że swoją postawą robi mu krzywdę. Jak matka, która żywi dziecko samymi słodyczami, żeby tylko nie płakało. Oni oboje są w ogóle ludźmi bardzo biernymi z postawą *nie da się* :/ Ojciec codziennie wychodzi z mamą na krótki spacer, ale po chwili wracają, *bo mu słabo*. Nie ma mowy o ćwiczeniach, rehabilitacji itd. Ma w domu taki aparat z kulkami do ćwiczenia oddechu, ale nie trenuje na nim, bo raz spróbował i *nie da się, nie wychodzi, nic z tego nie będzie, to za trudne*. Ja mam już swoje lata, urodziłam dwoje dzieci i doskonale wiem, że czasem boli, ale trzeba się przemóc i działać! Uprawiam sport i nie marudzę, że to trudne i jest ciężko, bo wiem, że robię to dla siebie, dla swojego zdrowia i sprawności. No nic, wkrótce czeka tatę wizyta u neurologa - może on postawi sprawę na ostrzu noża. Choć widzę, że ojciec ma nadzieję na rozwiązanie pt. *Tak, jest pan chory, dolega panu to i to, proszę brać to i to, a będzie lepiej samo, bez wysiłku i zmiany trybu życia* :(

[elzbieta552]

Lili witam i pozdrawiam , Dobrze pisze NIC NIE DA , z takimi ludżmi jak Twoi rodzice Trzeba ostro i stanowczo , inaczej nie będzie reakcji , jeżeli wybieracie się do neurologa , idż z rodzicami i powiedz całą prawdę , nimi trzeba ostro potrząsnąć może lekarz wysili się i da reprymędę rodzicom i naświetli im , że taka postawa tylko szkodzi zdrowiu . Bezruch zabija , nie pomaga i nie leczy .

[Gość Lil]

Elu, Ty to wiesz i ja to wiem... Mówiłam im dziś, czego się tu dowiedziałam, ale reakcja na tego typu informacje jest zawsze dwojaka: albo *dobrze, dobrze*, a i tak robią swoje, albo *tak, ale...*, czyli *nie da sie*. Mam nadzieję, że lekarz nimi potrzasnie. Ja mam dwójkę małych dzieci, w tym jedno przy piersi jeszcze, a nie mam ich z kim zostawić (odległość!), żeby pojechać z nimi do dr. Zresztą i tak by się pewnie na to nie zgodzili - *nie, bo nie*. W związku z alkoholizmem ojca mówiłam mamie o grupach dla wspoluzaleznionych w AA, ale tego też nie zaakceptowała, bo *ona nie pije*. No, nie pije, ale wspomaga ojca w piciu swoją biernoscia i ulatwianiem mu trwania w nalogu. Ech, nie przetlumaczysz... Tyle mojego, co Wam się tutaj wypisalam. Czyli mówicie, ze to nie choroba żadna, tylko brak rehabilitacji po prostu...?

[elzbieta552]

Tak brak ruch i brak wiary , chęci aby się rehabilitować doprowadza do takiego stanu , widzę że jesteś wspaniałą córką , troszczysz się o rodziców , może ktoś z otoczenia rodziców by odwiedzał ich i naprowadził na odpowiedni tor , w sprawie ich podejścia do całej sytuacji , czy może w tej miejscowości działa jakieś stowarzyszenie , emerytów lub rencistów albo niepełnosprawnych , kontakt z taką organizacją poza rządową wiele by w niósł w ich życie , z czasem by się przekonali do rehabilitacji .