Kardiomiopatia i sepsa

[Gość zmartwionacorka]

Pewnego dnia mój tata się bardzo źle poczuł, miał duże duszności i został skierowany do szpitala. Tam okazało się że są problemy z krążeniem krwi i zrobili mu koronarografię. Zabieg ten wykazał że żyły i tętnice dobrze pracują jednak serce jest niewydolne tzn. kardiomiopatia rozstrzeniowa III/IV NYHA. Tata ma oprócz tego cukrzycę typu 2, nadciśnienie tetnicze i przetrwałe migotanie przedsionków. Został skierowany na zabieg wszczepienia kardiowertera-defibriratora CRT-D. Od razu po tym zabiegu tata się bardzo źle czuł. Miał silne bóle głowy i podwyzszoną temperaturę, jednak został wypisany do domu, gdzie jego stan się pogarszał. Uszkodził mi się wzrok, miał ograniczone pole widzenia i pojechaliśmy na pogotowie. Okazało się że to udar niedokrwienny mózgu. Tata leżał kilka dni w szpitalu i ciągle miał stan podgorączkowy i źle się czuł. Wypisali go do domu i na karcie pacjenta dopisali że ma stan udarowy niedokrwienny lewego płata potylicznego mózgu wywołany przez zakrzep tętnic mózgowych, niedowidzenie połowicze jednoimienne prawostronne i zapalenie żyły lewej dłoni. Będąc w domu stan taty się nie polepszal, wręcz odwrotnie. Pojechaliśmy do lekarza prywatnego, który stwierdził, że możliwe że trzeba będzie usunać cały wszczepiony układ stymulujący i dał skierowanie do szpitala, w którym tata miał to zakładane. Tam po dwóch tygodniach badanie krwi wykazało że ma zakażenie krwi sepsę i trzeba usunąć w całości kardiowerter, gdyż on był źródłem zakażenia. Lekarz po usunięciu tego układu powiedział, że tam był ,,syf** i ropa i że to była dobra decyzja. Potem tata kolejny miesiąc spędził w tym szpitalu, gdzie codziennie przyjmował antybiotyki zwalczające sepsę. Był w bardzo ciężkim stanie. Tak go bolały plecy, ze nie mógł nawet wstawać i do tego problemy z oddychaniem. Potem gdy jego stan się trochę polepszył został wypisany do domu. Na kacie pacjenta po wypisie doszły kolejne schorzenia: niewydolnosć nerek i wątroby, zapalenie wsierdzia. Przebywając w domu próbował dochodzić do siebie. Przebywał 2 miesiące w domu lecz ciągle osłabiony w złym stanie ogólnym z ciagłym kaszlem. Pojechaliśmy do kardiologa do profesora w Lublinie, powiedzieliśmy o wszystkim i kazał zmienić dwa leki, które mogły powodować uporczywy kaszel. Stosując nowe leki nie było żadnej poprawy. W ostatnich dniach miał tak ogromne duszności, że nie mógł spać całymi nocami. Ponadto, cierpiał na niestrawność, cokolwiek zjadł jego brzuch stawał się ,,jak balon**, łapały go częste skurcze brzucha i towarzyszył ból. Dostał skierowanie do szpitala, gdzie obecnie przebywa. USG wykazało zwiększoną grubość ścianki woreczna żółciowego. Niektóre leki trochę pomagają mu w zwalczaniu doszności, ale tylko na kilka godzin, a potem znowu się męczy, ból brzucha cały czas się utrzymuje. Byłyśmy znowu z mamą u tego kardiologa w Lublinie, (bez taty) lecz on nic nie pomógł. Powiedział tylko że trzeba unormować rytm serca. Tatę za kilka dni wypiszą do domu i co będzie dalej? proszę o pomoc co mu się dzieje? co mamy zrobić? Jak mu pomóc?Z czego ma te straszne duszności i problemy z niestrawnością? NIKT NIE CHCE NAM POMÓC...PROSZĘ ODPISAĆ I NAM POMÓC....

[elzbieta552]

Z Twojego opisu wynika że Twój tata ma cukrzyce typu 2 , w ogóle sobie nie zdajecie sprawy z powikłań tej choroby , to co się dzieje z Twoim tatą to skutek powikłań tej choroby , przypuszczam że tatuś unika ruchu a to bardzo poważny błąd . Klasycznymi objawami cukrzycy są poliuria (częste oddawanie moczu), polidypsja (zwiększenie pragnienia), hiperfagia (zwiększenie łaknienia) oraz utrata wagi[7]. Inne objawy, często występujące w chwili postawienia diagnozy, obejmują: historię zaburzeń wzroku, swędzenie skóry, neuropatię, nawracające zapalenia pochwy oraz zmęczenie[3]. U wielu pacjentów nie występują żadne objawy podczas pierwszych kilku lat choroby, która zostaje odkryta podczas rutynowych badań[3]. Osoby z cukrzycą typu 2 mogą rzadko zapaść w nieketonową śpiączkę hiperosmolarną (stan wysokiego stężenia glukozy we krwi powiązany z obniżonym poziomem świadomości i niedociśnieniem)[3]. Powikłania Cukrzyca typu 2 jest chorobą przewlekłą, często skutkującą zmniejszeniem oczekiwanej długości życia o dziesięć lat[4]. Dzieje się tak na skutek szeregu powikłań powiązanych z cukrzycą, takich jak dwu- do czterokrotnie zwiększone ryzyko wystąpienia chorób układu krążenia, włączając chorobę niedokrwienną serca i udar mózgu, 20 -krotnie zwiększone ryzyko amputacji kończyn dolnych oraz zwiększoną częstość hospitalizacji[4]. W krajach rozwiniętych oraz coraz częściej na całym świecie typ 2 cukrzycy jest największą przyczyną ślepoty pochodzenia nieurazowego i niewydolności nerek[8]. Często łączy się ją także ze zwiększonym ryzykiem zaburzeń funkcji poznawczych i demencji w wyniku procesów chorobowych tj. choroba Alzheimera i otępienie wielozawałowe[9]. Inne powikłania obejmują: acanthosis nigricans, dysfunkcje seksualne i częste występowanie zakażeń[7].