stokrotkaaw9 - agorke mialam jeszcze wiele lat zanim zaczelam brac lekarstwa. Potem bralam antydepresant (paroxetine) z przerwami i pomogal on w oglenym samopoczuciu i takze w stanach lekowych zwiazanych z agorafobia.
A jak funkcjonowalam? Balam sie, panikowalam, ale szlam tam gdzie musialam (bylam wtedy na studiach). Ale fakt wtedy poruszalam sie miedzy jednym *bezpiecznym* miejscem a drugim. Zdarzalo mi sie uniknac jakichs wyjsc, ale raczej staralam nie poddwaca, chociaz wiele nerwow mnie to kosztowalo. Rozumowo do tego podchodzac jezeli moglam zrobic dwa kroki w domu, to moglam tez (fizycznie) zrobic dwa kroki poza domem, no nie? Oczywiscie rozum jedno, panika swoje :-). Ale nie wiem, jakos z czasem mi sie polepszylo, wiec chyba niewiele Co pomoge, bo nie potrafie powiedziec co mi pomoglo. Nadal mam pewne problemy (miejsca z dala od cywilizacji, miejscach takie jak jaskinie, metro, samolot), ale mimo, ze na ogol tam panikuje i tak tam ide, jade, byle na krotko :-))).
agi120 - Twoje myslenie jest bardzo typowe :-). Ja czasami zaczynam sie denerwowac, bo NIC sie zlego nie dzieje i zaczynam sie nakrecac. Rozum jedno (ty idiotko, nic sie nie dzieje, nie ma po co sie denerwowac), a emocje swoje. Jednak ostatnio (to moje terapia) przeczytalam, ze na ogol za naszym samopoczyciem stoja mysli. I to faktycznie tak jest!!! Zdaje sobie sprawe, ze bardzo trudno uchwycic ten moment zanim czlowiek sie juz zle poczuje. Sama bylam bardzo sceptyczna kiedy o tym czytalam, tym bardziej, ze wydawalo mi sie, ze moje emocje nachodza mnie ot tak, same, bez jakiejkolwiek mojej interwencji. Ale zaczelam analizowac te sytuacje juz po fakcie - od czego sie zaczelo, co sobie myslalam, jak sie czulam. Po kilku(nastu) razach zauwazylam, ze czasem potrafie taka analize zaczac juz w trakcie takiego epizodu i udaje mi sie skierowac swoje mysli w innym kierunku i zapanowac na rozwojem swoich emocji. Oczywiscie u mnie to jeszcze jest w powijakach, ale mam nadzieje, ze z czasem czesciej bedzie udawalo mi sie o tym pamietac. No i to tez bardzo pomaga przy hipochondrii :-).
Poza tym to cale obwinianie sie, wszystkie *musze, powinnam*, branie na siebie odpowiedzialnosci jest czescia *niepomocnego* myslenia i ono bardzo szkodzi w nerwicy (w depresji zreszta tez). Niestety nie znam literatury po polsku, ktora wyjasnialaby te mechanizmy, tylko po angielsku, moge cos podrzucic.
Betunia75 - ja tez panicznie noje sie operacji, bo oczywiscie wydaje mi sie, ze umre. Zdarza sie, wiec dlaczego ma sie to nie zdarzyc mi? Rok temu mialam operacje nogi, wycinanie zylakow, wiec nie byla to operacja, ktora MUSIALAM miewc. Sama zdecydowalam, ze juz czas. Mialam juz jedna 15 lat, ale wlasnie ze strachu poprosilam o zniczulenie ledzwiowe, zamiast pelnego. Tym razem mialam miec pelne i oczywicie przez tydzien przed opracja chodzilam cala w stresie. W momencie operacji, juz lezac na stole mialam mysl, ze teraz musze wstac i wyjsc, to jest przeciez ostatni moment!!!!! Ale cale szczescie wtedy dali mi narkoze (dozylnie) i natychmiast swiat nagle przestal istniec. Za godzine obudzilam sie i czulam sie slodko, i z pieknie zoperowana noga :-). Duze brawa za to, ze poszlas na te operacje. Masz sie za pochwalic!!
I takie ogolne rozwazania, dotyczace mojej choroby. Ja uwazam, ze po wielu latach zycia z nerwica to chyba ja zaczynam byc gora, a nie ona. Czuje sie znacznie lepiej niz kiedys, nawet zdajac sobie sprawe, ze byc moze do konca zycia bedziemy sobie towarzyszyc. Zmienilo sie przede wszystkim moje podejscie do nerwicy.
Po pierwsze doszlam do wniosku, ze jezeli sama sobie nie pomoge, to nikt nie jest mi w stanie pomoc. Leki pomagaja doraznie, ale nie lecza. Grupy wsparcia jak to forum co prawda uswiadamiaja nas, ze nie jestesmy sami (ja sie prawde mowiac troche przerazilam, ze az tyle ludzi sie tak meczy jak ja i tak mi strasznie wszystkich zal), ale najwyzej lecza nas ze przekonania, ze caly swiat jest normalny, tylko z nami jest cos nie tak.
Po drugie, ja uwierzylam (czy tez moze postanowilam), ze sama jestem sobie w stanie pomoc.
Po trzecie, (ale nie wiem na ile inni chca czy moga to zrobic), ja zaakceptowalam te chorobe jako cos co jest integralna czescia mnie i ze mozna to nawet polubic. Moze *polubic* to zle slowo, ale nerwica stanowi dosc interesujacy obiekt do studiowania :-). Taka dysocjacja na przyklad jest bardzo interesujacym uczuciem, gdyby nie to, ze u mnie akurat zawsze prowadzila do atakow paniki :-(. Ta akceptacja mojej nerwicy nie jest jednak rezygnacja (patrz punkt 1 i 2 :-)) i podaniem sie jej, ale raczej przyzwoleniem dane sobie na bycie wlasnie taka jaka jestem z wszelkimi plusami i minusami. Ba, moje przypadlosci stanowia dla mnie czasem pozywke do humorystycznych opowiastek i potrafie sobie z nich zartowac. O moich stanach wie dobrze cala moja rodzina i niektorzy znajomi, chociaz tak naprawde doswiadczala ich tylko moja mama (jak jeszcze bylam panienka i mieszkalam w domu) i obecnie moj maz. Dzieci widza czasmi, ale nie w pewnej krasie, ale wiedza, ze mama ma takie problemy.
