stokrotka23

Heh, powiem Wam, że ja czasem się czuję jak taka mama (nie mam sztucznych rzęs ani nic :D ) ale nie mam problemu wyjść gdzieś, na zajęcia, zostawić małego z mężem, moja ciocia mi mówiła że pewnie jak wychodzę to od razu zamykam drzwi i tęsknie, a właśnie nie, martwię się o niego, ale bez przesady. Najbardziej boję się że będzie się czuł przestraszony, ja miałam w domu taką sytuację że czułam się mało bezpiecznie trochę i nie chcę żeby on tak miał i tak się czuł, tego boję się najbardziej, żeby nie widział tych moich stanów depresyjnych jak ja widziałam mojej mamy. Co czasem jest ciężkie bo mieszkamy w kawalerce więc wyjść do drugiego pokoju i się uspokoić no nie bardzo wchodzi w grę. Ale nie wyobrażam sobie zostawić dziecka, żeby się wypłakało jak już słyszę że coraz głośniej marudzi i w pewnym momencie to jest płacz to już trzeba się nim zająć. Bo jak sobie czasem gada do siebie i leży i nic mu się nie dzieje to niech se pogada do ścian, upodobał sobie bardzo szafę do takich pogaduszek ;) Chyba każda kobieta boi się bycia złą matką, ale każda ma inną definicję bycia dobrą, tak mi się wydaje.

U nas jakiś skok rozwojowy, Mały płacze, nie wiem czy to brzuch czy co i śpi z nami czasem, bo tak marudzi że tylko u nas się uspokaja, a czasem sam w łóżeczku, humorzasty się zrobił po prostu. Ale może niedługo mu przejdzie, ostatni skok w miarę szybko minął. Ja mam za to jakiś nawrót depresji, nie mam sił na nic, ani ochoty na wychodzenie z domu, ani ogarnianie domu, zupełnie nic, nie wiem co się dzieje, tylko bym siedziała w domu i płakała, a Mały już żąda atencji i żeby mu pokazywać świat, a ciągle mam nadzieję że będzie spał pół dnia żebym i ja nie musiała wstawać i się nim zajmować tragedia :( mam nadzieję, że to przejdzie niedługo, bo już nie daję rady zupełnie. W dodatku jest 9 tyg po porodzie a ja ciągle krwawię, lekarz na początku lutego kazał mi zrobić usg czy nic tam się nie dzieje i tak się denerwujemy tym wszystkim z mężem. A przez to zmęczenie, te moje stany tylko niepotrzebne dodatkowe napięcie między nami, większość obowiązków spadła na niego, ja przez to mam wyrzuty sumienia co napędza myśli i zły nastrój i tak w kółko. Kiedy to się skończy?

Dokładnie. A tak pytanie z innej beczki, czy jest tu jakaś mama której dzieciaczek miał AZS? u nas się okazało że jest i pani doktor przepisała mleko Neocate i nikt o nim nie słyszał, nawet moja położna, parę opinii na necie jest, a jakieś przestarzałe i nie wiem co myśleć. Mały mniej płacze, wysypka powolutku schodzi, ale to już 4 mleko i myślę jak długo trzeba czekać.

Hej, denerwuje mnie takie idealizowanie macierzyństwa, też tak miałam i dalej może mam, ucieszyłam się jak zobaczyłam Małego, ale to nie było od razu niewaidomo co, uczymy się jego z Mężem codziennie i raz jest lepiej raz gorzej. Myślę, że kocham synka dlatego że to moje dziecko i zdecydowaliśmy się na nie, ale początki macierzyństwa są trudne i jak wracały mi czarne myśli i depresja i stany lękowe to nikt mi nie wmówi, że uśmiech dziecka wszystko załatwia i przy nim zapomina się o całej reszcie bo tak nie jest. Jak w życiu raz lepiej raz lepiej raz gorzej. Nie powiem Ci czy to już depresja ja bym powiedziała, że nie, ale mój mąż rozmawiał z moją panią doktor i miał mnie obserwować i w pewnym momencie stwierdził, że jest źle i zapisał mnie na wizytę. Także zdałam się na niego, czułam że jest źle, ale czy to hormony czy nerwica czy co, nie miałam pojęcia. Dziecko mnie doprowadzało do zmęczenia a nie do takich stanów, ale mimo wszystko coś sie zaczęło sypać. Rozmawialiśmy z p psycholog jescze i powiedziała że jak mamy wątpliwości co do tego czy to hormony to może lepiej już faktycznie poradzić się specjalisty i pójść do psychiatry, później mąż poobserwował mnie parę dni i umówił nas na wizytę. Teraz biorę leki i tyle że mam mniej tych stanów lękowych a z Małym dalej tak jest raz płacze i dprowadza do zmęczenia i zrezygnowania a raz tak pięknie się uśmiecha i zachwyca że na chwilę jest pięknie :) jak to w życiu :)

Hej, ja trochę choruje i jestem zamknięta w domu od tygodnia tyle tylko co do lekarza, przeziębienie rozłożyło męża a potem mnie, mały o dziwo jakoś się trzyma. A co do depresji poporodowej to nie wiem czy ja akurat to mam, ale na coś mnie moja pani doktor leczy, strasznie bałam się o dziecko, że będzie w przyszłości takie jak ja z problemami nerwicowymi, bo np widzi jak ja płacze, zaczęłam nie dopuszczać męża do niego, miałam siłę i cierpliwość do dziecka tylko z tego powodu z tego strachu ale zawalałam wszystko inne, nie z powodu braku czasu tylko nastroju i pani doktor dała mi lekarstwa i poza napadami niepokoju jest coraz lepiej, generalnie przed porodem mi powiedziała, że będę mieć lęki o dziecko to żebym przyszła, jakoś nie miałam odwagi i nie zauważyłam tego, mąż mnie zabrał na wizytę i w sumie dobrze zrobił bo nie wiem ile bym tak jeszcze wytrzymała. Oczywiście od razu musiałam przestać karmić, czekać jeszcze w takim stanie 3 tyg aż leki zaczną działać i jest teraz ok, poza tym przeziębieniem :) ale synek zdrowy, tylko bidny ma chyba nietolerancje laktozy i w środę lecim do alergologa.

Hej, kołatania serca to raczej w normie, mi ginio powiedział że po prostu im dalej w ciąży tym serce jest bardziej obciążone, więc to niekoniecznie nerwica, też to miałam, po porodzie troszkę powinno Ci przejść :)

Ja dalej na lekach, jakoś ciężko mi to idzie, bo ciągle napady niepokoju, do tego stopnia, że ostatnio chciałam uciekać z domu, nie wiem co się dzieje. Niby teraz jest ok, ale za moment może być fatalnie dosłownie przez chwilę, ale ta chwila wydaje się wiecznością. I tak leci. Święta nawet ok, nikt nie pytał czemu nie karmię czy coś, bo mało kto wie że biorę leki. pozdrawiam

Ja miałam uczucie napierania pod koniec, zrobili mi cc w 39t więc pewnie im później tym gorzej, i miałam też małe problemy z sercem niby zdiagnozowali mi to jako napadowe kołatanie, ale później wyszło że to nerwicowe i jeszcze ginio powiedział że w ciąży serce jest bardziej obciążone bo więcej krwi i że to normalne. My właśnie zbieramy się do domów na Święta i tak się boję pytań czemu już nie karmię, zwłaszcza że poza rodzicami nikt nie wie o tym, że się leczyłam i nie chcę tłumaczyć innym jakie biorę leki i dlaczego... ale może nie będzie tak źle, mój mąż zawsze mówi, że mnie wybroni jak się boję. Spokojnych Świąt Wam wszystkim :) oby były tak intensywne, że zapomnimy o tych naszych lękach i odpoczniemy od nich.

Też tak miałam, widziałam, że to mąż bardziej się cieszy z ciąży niż ja. Dopiero po porodzie było lepiej trochę, potem zaczęło się psuć, ale wprowadziliśmy leki i jak skończy się ten okres wprowadzenia i zaczną działać to już myślę będzie z górki, boję się bardzo i mam napady niepokoju, ale coraz bardziej cieszę się z Synka :) a Mały skończy jutro 3 tyg wiec mało czasu od porodu minęło, jak na poprawę nastroju względem ciąży.

Hej, mi całe życie było zimno a w ciąży myślałam że się ugotuje, może taka zmiana :-) teraz już z powrotem marzne jak wcześniej. Też zaglądam tu codziennie, zastanawiam się się z Lolo91, bo już minęły te 2 tygodnie co niby lekarz mówił że miała urodzić. Ja niestety musiałam wrócić do leczenia, nie mogę już karmić, ale aby te 2 tyg przeżyć zanim leki zaczną działać i potem już pewnie odzyje. Trochę tylko podlamalam się tym że rok byłam bez leków i nagle trzeba, ale chyba wolę już tak i żeby mały miał w miarę szczęśliwa mamę. Moja szkoła rodzenia oferuję co 2 tyg spotkania mam z dziećmi z psychologiem tak żeby pogadać ze nie jesteśmy same w tym. Myślę że lepsze to dla mnie niż powrót na terapię. Zobaczymy.

Ja miałam mieć znieczulenie ogólne, ze względu na napady leku, się anestezjolog przekonał nas do miejscowego ze względu na mniejsze skutki uboczne dla mnie i synka. I mnie było tak: zrobili mi lewatywe, założyli wenflon, podali antybiotyk i założyli cewnik - wszystko pierwszy raz wiec płakałam jak dziecko ale mąż był ze mną, później anestezjolog mnie wziął na salę położyłam się na fotelu i: założyli ciśnieniomierz podali leki przewrócili na bok i wkuł się ze znieczuleniem w kręgosłup mówił ciągle co będę czuć w jakiej chwili i co robi a położna cały zabieg trzymała mnie za rękę. Później przyszli lekarze bałam się bo czułam jak mi jeżdżą czymś po brzuchu, jakimś smarem się nie czuć czy zimne czy co. I jak juz wzięli sprzęty to powiedziałam ze nie chce wiedzieć co robią. I anestezjolog glaskal mnie po głowie i uspokajal. Potem poczułam jakby mały się rozpychal, tak jakby kopał w ciąży tylko ciut mocniej - wyciagali go i jak pokazali to już płakałam i się śmiałam. I żadnego szycia nie czułam ani nic. Tak było u mnie, czy chcesz coś jeszcze wiedzieć? Nie cierpię na bezsenność te wiadomości tak późno bo akurat mały się budzi na jedzenie czy coś ;-) pozdrawiamy!

Kochana może idź do psychiatry? Ja od mojej pani doktor u której się leczylam to właśnie dostałam zaświadczenie ze wskazaniem cc. Później wyszła tachykardia na ktg przez mój stan i cięcie. Nie wiem co by było lepsze ciesze się ze mam to za sobą, mimo ataku paniki. Cierpię teraz strasznie. Bo kręgosłup po znieczuleniu mnie boli. I nie wypuścili mnie do domu bo Mały ma infekcje :-( nie jest lekko ale mąż mówi ze lepiej niż przed porodem, tylko z każdym dniem tu coraz gorzej. Ale no żyje nadzieją do 8 rano wtedy się okaże czy wracamy czy nie. I hormony jeszcze mają coś do powiedzenia... Trzymam kciuki. Mi lekarz powiedział ze w przypadku paniki przy sn nikt nie będzie się ze mną bawił tylko zrobią cc. Ale tak wyszło ze miałam wcześniej. Oby u Ciebie tez było dobrze, trzymaj się!

Cześć. Tylko chciałam dać znać, jestem po cc, jednak ze znieczuleniem zzo. Ciężko było bo wpadłam w panikę jak mnie przygotowywali, ale był mąż i bardzo miły personel, pomogli mi. Trudno było wstać, dalej jestem obolała i chce mi się ciągle płakać. Ale nie jest tragicznie. Mam nadzieje ze w poniedziałek będziemy z Małym w domu. I wtedy się trochę wycisze. Liczę na to ze te moje stany wynikają z pobytu w szpitalu a nie z nawrotu nerwicy. Ale to już się dowiem za kilka dni. Lolo91 a Ty jak tam się trzymasz?

Również polecam książkę *pokonałem nerwice*, bardzo mi pomogła i mojemu jeszcze wtedy narzeczonemu zrozumieć mnie bardziej, on jeszcze sobie kupił *depresja drugiej połówki* czy jakoś tak. Ja coraz bardziej się boje, że w piątek się nie obudze, albo że tyle nerwów a lekarz powie ze jeszcze poczekamy. Jakoś mam coraz większy niepokój, mam wrażenie ze przeplacze całą podróż do szpitala i tam wszystkie badania przed cc i w ogóle :-( co chwila zapraszam znajomych żeby nie być samej jak mąż w pracy, to pomaga nie myśleć troszkę, ale juz tak zglupiałam ze nawet nie wiem co wziąć do szpitala i jak się przygotować z tych nerwów. Chciałabym juz być po wszystkim w domu... Spokojnej nocy tymczasem życzę :-)

Sanchez dzięki za dobre słowo o cc :-) Lolo91 można powiedzieć że jesteśmy w tej samej sytuacji, 38 tydz, 24 lata. Chciałam rodzić naturalnie, ale przez ostatnie napady paniki pani doktor napisała wskazanie do cc, miało być tylko po to żeby mnie uspokoić, a nie korzystać z tego. Jednak było tak źle ze będę mieć cc, dalej strasznie się boje, ale jakoś inaczej chyba... Tylko to też było milion rozmów w sumie z 2 lekarzami i 5 położonymi i psychologiem pomijając koleżanki po porodach i męża. Ostatecznie moja położna w sumie zadecydowała ze lepiej tak dla nas będzie, reszta też, wiec czekamy. Mi szkoła rodzenia pomogła, nie jest to takie niewiadome wszystko teraz. Jak będę po a Ty jeszcze przed to mogę napisać jak przeżyłam szpital i cala resztę bo teraz to też panikuję jednak. Trzymaj się dzielnie.