Roxi050500

Witajcie :) Bardzo się cieszę, że są takie fora, gdzie człowiek może śmiało napisać o tym jak mu źle, jaki ma problem i jak sobie z tym radzi... Moja historia z nerwicą zaczęła się rok temu... kiedy po całym roku egzaminów na studia, w wakacje zaczęłam mieć stany lękowe. Tylko moja mama wiedziała tak naprawdę jak się czuję...Bolało mnie wszystko, plecy, brzuch, ręce, głowa, ciężko mi się oddychało... ciągle płakałam a najgorsze jest to, że z dnia na dzień byłam w gorszym stanie... Moja mama umówiła mnie z psychologiem i za to jestem jej do dzisiaj bardzo wdzięczna... kilka rozmów z P. Psycholog pozwoliło mi odżyć... szkoda, że tylko na rok. Od czerwca tego roku zmagam się ponownie z nerwicą... moim najgorszym problemem jest strach przed wyjściem z domu, do ludzi, jazda autobusem, tramwajem itd... gdy stoję w kolejce lub na światłach by za chwilę przejść przez ulicę... doznaję lęku, że nagle zrobi mi się słabo i zemdleję... niestety w tym samym momencie zaczynam się tak czuć... lęk mnie paraliżuje... natychmiast czuję się słabo, mam mroczki przed oczami i mało brakuje bym zemdlała... to jest okropne... wiem, że doskonale wiecie o czym mówię... Jednak się nie poddaję... i bardzo ale to bardzo Was wszystkich proszę, jeżeli ktokolwiek ma ochotę ze mną porozmawiać o chorobie, o swoich lękach czy nawet napisze tylko po to by pogadać o czymś innym by na chwilę zapomnieć o tej okropnej chorobie... PISZCIE! Rozmowa, motywacja i siła jest najlepszym lekarstwem na tą chorobę :)