yamada

Niesamowite, gość naprawdę wie jak posługiwać się ołówkiem... Przepiękne cieniowanie i cała reszta. Jestem pod wrażeniem.

Kupiłam też wejściówkę na konwent Manga&Anime w ferie. Bardzo się cieszę z tej decyzji, będę miała możliwość poznania ludzi, którzy interesują się tym co ja (jest to moje drugie hobby). : )

W sumie racja. Ewentualnie w szpitalach dla dzieci, żeby milić im czas.

Dziękuję za pomoc : )

Prawie 19, właśnie w szkole mam darmowe badania na cukrzycę, po weekendzie pójdę zbadać. Czy miesiączka ma na badanie jakiś wpływ?

Całkiem możliwe, że mam na głowie sporo obowiązków, ale w chwili obecnej sytuacja w domu nie pozwala mi z nich zrezygnować :(. Myślałam nad tymi badaniami, niewykluczone, że mam objawy cukrzycy, ale nie jestem pewna. Z nią nigdy nic nie wiadomo.

Chciałabym kogoś uczyć rysunku, nawet bardzo, ale nie wiem czy podołam temu zadaniu, ponieważ jestem amatorką. A ludzie teraz wszędzie chcą papiery czy ludzi po kursach.

Praktycznie od 19 lat zajmuję się plastyką, pięknie szkicowałam, aż rok temu coś we mnie pękło i zupełnie rzuciłam ołówki. Jakbym trafiła na jakieś załamanie i tak się w nim zacięłam, że nie potrafię złapać nawet weny czy pomysłu.

Problem w tym, że gdy wracam po szkole i pracy nie mam już na nic sił, nawet na rowerek. Kiedyś uczyłam się, pracowałam, wracałam do domu, wybiegałam na długie spacery, robiłam brzuszki etc. Teraz po prostu padam fizycznie i psychicznie. Nie mogę się pogrzebać z tego dołu.

Witam, dodałam niedawno post w dziale *Depresja*, ale tutaj zapytam konkretnie o mój największy lęk: mam wrażenie, że wszyscy mają mnie dosyć, że odsuwają się ode mnie. Wykorzystują, odzywają się tylko wtedy, kiedy sami czegoś potrzebują. Mało kto zaprasza mnie gdzieś, ponieważ wiedzą, że nie lubię imprez czy alkoholu, lecz czy to powód, by mnie od razu przekreślać i nawet nie zaproponować zwykłego spotkania? Przez to staję się apatyczna, a zaproszenia dostaję jedynie od osób poznanych w internecie, na które kategorycznie odmawiam, ze względu na strach przed tym, kim te osoby są i jakie mają wobec mnie zamiary. Jak zmienić podejście?

Mam podobnie. Niestety nie wiem co można z tym zrobić.

Mam dokładnie to samo + kilka innych świetnych dolegliwości. Nie wiem jak sobie z tym radzić. Do samej nerwicy poprawiania rzeczy ja i moje otoczenie jest przyzwyczajone i stało się to raczej tematem do śmiechu jak do złości, ale nerwica natręctw myślowych jest nie do wytrzymania. Śmierć, a jak nie śmierć do dziwna świadomość, że zaraz zwariuję, oszaleję, porozwalam wszystko wokoło. Ostatnio pobiłam koleżankę za to, że robiła mi zdjęcia, mimo, że ją prosiłam, aby przestała. Ostrzegłam raz- nie posłuchała- i zaatakowałam. Czasem boję się sama siebie, jakbym miała kilka twarzy.

+ Mam bardzo duże wahania nastroju i dziwne przeczucie, że wszyscy mają mnie dosyć i zostawili samą. Dlatego też wolę się im nie narzucać i wolę posiedzieć sama w domu, w ciszy.

Witam! Mam przykre wspomnienia związane z gimnazjum, przez co dręczy mnie brak akceptacji swojego wyglądu. Po drodze do dnia dzisiejszego wpadł na moje konto toksyczny związek (zakończony), nieszczęśliwe zauroczenie, oszustwo internetowe, manipulacja moją osobą oraz kilka innych wydarzeń. Nigdy nie byłam osobą towarzyską, ale również nie alienowałam się całkowicie. Doskonale dogaduję się z osobami w bardzo różnym wieku, nie mam problemu w zawieraniu nowych znajomości oraz mam wspaniały kontakt z mamą. Niestety od kilku miesięcy nie potrafię stanąć na nogi. Podejrzewam, że po kilku latach dopadła mnie całkowicie beznadziejność między relacjami międzyludzkimi, a w tym w relacjach z samą sobą. Nie wierzę w dobro ludzkie, wszędzie widzę przekręty, manipulacje, przerośnięte ego, egoizm, oszustwo i inne zło. Przestałam czuć jakąkolwiek potrzebę kontaktu z innymi, za nikim nie tęsknię oraz unikam wszelkich możliwych spotkań czy wyjść z domu- innymi słowy zaszyłam się w domu i nie chcę z niego wychodzić nigdzie poza szkołą i pracą. Nie przeszkadza mi nawet bałagan wokół mnie, który jeszcze jakiś czas temu był dla mojej osoby zbrodnią niewybaczalną- teraz nawet nie mam siły ruszyć tyłka by coś z nim zrobić. Ignoruję go, stał mi się obojętny. Temu wszystkiemu towarzyszą mi stany lękowe np.: boję się śmierci mamy (nieuzasadnione), boję się odebrać telefon od nieznanego numeru lub podnieść słuchawkę domofonu. Nasiliła się moja nerwica natręctw; strasznie mnie denerwuje, gdy ktoś w szkole rusza moje rzeczy lub dotyka mnie. Stałam się apatyczna, ciągle dokucza mi sen. Bardzo szybko się męczę, znacznie przytyłam. Czuję potrzebę jedzenia konkretnie czekolady mlecznej. Towarzyszą mi bóle mięśni, głowy, pogorszenie wzroku i ogólna ociężałość ciała. Wieczorami miewam stany podgorączkowe. Ciągle jest mi zimno, podczas gdy inni się wręcz *gotują*. Łatwo się pocę i tracę oddech (głownie przez zatkane zatoki). Spada moja koncentracja- ciągle czuję jakbym unosiła się ponad moim fizycznym ciałem i nie mogła do niego wrócić. Często łapię się na tym, że mija przypuśćmy 10 minut na lekcji, a ja zupełnie odleciałam i nic nie pamiętam. Najgorsze jest to, że czuję dużo większą więź z moją roślinką, którą hoduję od maleńka i chomikiem, niż całą grupą ludzi, którzy w jakimś stopniu mnie otaczają. Nie wiem co się ze mną dzieję. Czuję, że jeżeli czegoś ze sobą nie zrobię, to zwariuję. Złapię się nawet brzytwy.