Hej dziewczyny...doczepiam sie do waszego watku:)
Mam 27lat od 8 lat choruje wiadomo na co.Raz jest lepiej a raz gorzej ,choc ostatnie dni byly naprawde ciezkie bo moje leki znow sie odezwaly a bylo juz tak pieknie.Chodzilam gdzie chialam i zylam w miare normalnie a tu nagle bum....wszystko spowrotem.Podejrzewam ze to przez to ze moj maz od tego miesiaca zaczol prace w innym miescie...i teraz wiem ze cokolwiek by sie dzialo jestem z tym sama.Niestety od 5lat nie mieszkam w Polsce i jak jego nie ma przy mnie to nie ma nikogo i podswiadomosc zadzialala.
Nie wiem czy juz ktos poruszal tutaj ten watek..na temat ksiazki*Pokonac leki i fobie*
Judith Bemis-Amr Barrada.Jest naprawde swietna,wzielam sie za nia porzadnie jak tylko gorzej sie poczulam i naprawde techniki ktore sa tam opisane duzo mi pomogly praktycznie w ciagu 3dni ich stosowania w miare jako tako podnioslam sie na nogi.
Jest tam piekny wiersz.....
Jak dobrze wiedziec,ze nie jestesmy sami,
ze mozemy nazwac nasz bol.
Jak dobrze wiedziec,ze cierpienie mozna ukoic,
ze nic nam nie grozi i mozemy czuc sie bezpieczni.
Jak dobrze wiedziec,ze to tylko przelotne uczucie,
ktore minie,jak wszystko inne.....
Od siebie dodam ze jak dobrze wiedziec ze jest takie forum pelne zrozumienia i was przemile dziewczyny choc wolalabym zeby nikogo tu nie bylo i nasz problem nie istnial ale to niestety nie jest takie proste...
Pozdrawiam Aga:*
