isisisis

dziękuje za odpowiedź, staram się dziś prawie zapomniałam o natrętach skupiłam sie na innych sprawach, pocieszające jest że atak był silny ale nie tak silny jak przedtem bo starałam sie podejść na chłodno do tego będe tu zaglądać, rozgrzeszenie dostałam, dostawałam zawsze ale spowiedź mi nie pomagała zbytnio, raczej nawet w trakcie wyszukiwałam w głowie to co jeszcze mogłam zgrzeszyć i że czego nie powiedziałam co zapomniam, co zrobiłam rok, 5 lat, 10 lat temu a nie powiedziałam, albo powiedziałam i nie pamiętam koszmar, najpierw też spowiadałam sie przed matką z rzeczy najbardziej wstydliwych, potem przeszło na chłopaka ale staram sie to hamować. pozdrawiam

wiem że uciekam wswoje natręctwa w syt. stresowych, wiem że one pojawiają sie żeby zaniżyć poczucie mojej wartości, wiem że są wydumane, czasem obsesja dotyczy jednej rzeczy a kilku podobnych nie, wiem że to śmieć który ma tylko truć, że mam to ignorować albo nagradzać się nawet gdy obsesja sie pojawi, racjonalizuje, robie jakieś drabiny złego postępowania, burze mózgów kto co by zrobił na moim miejscu, xxxx technik, ale to mnie ciągle robi w konia, bo ja naprawdę chyba wierze że jestem zła, grzeszna, nieczysta, przegadywałam, przeracowywałam to na terapii i boje sie że mi to nie minie, ta myśl o której pisałam wcześnie kłuje mnie raz po raz.... wiem że ona przyszła po to żeby mi pokazać że jestem beznadziejna że na nic nie zasługuje i ma wzmocnić mechanizm unikania, wiem że nie jestem aniołem ani Bogiem, nie będe idealna, będe grzeszyć... ale co z tego wynika tak naprawde... czuje się jak zaszczuty kot, moj facet mnie wspiera zachęca, mówi że mam walczyć a nie poddawać sie w szatni, a ja sie boje że jestem zła dla niegochociaż kocham go nad życie i nigy bym nie skrzywdziła ... prosze dodacie mi troche otuchy

witam, choruje na nn już długo aktualnie kończe druga już terapie i odstawiłam leki, wiem o co chodzi wiem skąd natręctwa, ale przez ostatnie kilka dni przeżywam kryzys stwierdziłam że leki przestały działać i objawy wracają, odechciewa mi się wszystkiego. Napiszę zczym mam problem więc mamobsesje na temat bycia absolutnie fair wobec mojego faceta, wydaje się to normalne ale z powodu byle głupoty pojawia sie przymus wyspowiadania sie przed nim, oczywiście nigdy go nie zdradziłam ani nie zdradze, mam swoje wartości, ale mam tak że obsesyjnie szukam czegoś z przeszłości co zrobiłam nie tak i mnie to męczy i czuje chęć wyspowiadania sie z tego, wcześniej też musiałam opowiadać wszystko po kilka razy w obawie że nie zostałam zrozumiana, że coś zrobiłam niedokładnie, ale wracając do związku wszystkie praktycznie natręty myślowe krążą wokół seksu, na początku pojawiła sie obsesja i wielka depresja bo uznałam że musze mu wyznać że nie jestem dziewicą, biczowałam sie psychicznie ztego powodu,czułam że nawet w oczy mu nie moge spojrzeć i że jestem niegodna tego żeby z nim być i że jak tego nie wyznam to umre chyba... :( oczywiście po każdej tego typu spowiedzi ulga była chwilowa... czasem nawet siedziałam z głową schyloną w autobusie żeby nie patrzeć sie na facetów, wiem skąd to mam kiedyś usłyszałam od matki słowa w dzieciństwie: bo będziesz musiała sie z tego spowiadać i tak mi zostało wdrukowane, i mam mnóstwo takich natrętów a czy mówię prawdę?czy napewno tak było, czy to nie był błąd? a nie da jBoże jak zrobie coś faktycznie niezbyt mądrego... pamiętam jak jakiś rok temu siedziłam sobie w domu i odczuwałam napięcie seksualne no i pech chciał że po prostu rozładowałam to oglądając jakieś zboczone filmiki, wiem nie było to zbyt mądre zrobiłam tak kilka razy, nie pochwalam tego, miałam wyrzuty sumienia,oczywiście wyspowiadałam sie u księdza ale to nic nie dało, raz po raz mi sie tp przypomina, od paru dni prześladuje, doszło do tego że nawet bałam sie zadzwonic do mojego faceta, stwierdziłam że jestem zboczona i nie zasługuje na niego, ja po prostu musze być nieskazitelna,a nie jestem, chce o tym zapomnieć i nie moge, jak ja mam żyć chce próbować sama walczyć, ale jak pojawia sie myśl jesteś zła jak mogłaś to zrobić, nie zasługujesz na niego, nie byłaś fair to ja sie czuje bezradna.... jak dać sobie troche luzu i nie obwiniać sie za wszystkie mniejsze i większe błedy, jak przestać....